Putun Kadarsın // Zor Günlerin Mensur Şiirleri // Önder Karaçay
Hayatta insan için putlaşan hiçbir değer insanı mutlu etmemiştir,
Etmeyecekte! çünkü doğasında mutluluk olmayan,
Maddi değerler, hayatta insana eziyet olarak geri döner.
Hangi insan yoktur ki; kazandığından daha fazlasını istemesin,
Çözüm bu beklentiyi düşürebilecek bir insani olgunlukta,
İnsan yetiştirmedikten sonra, hep daha fazlasını ister insan!
Hele yozlaşmanın tavan yaptığı zamanlarda insanı tanıyamazsınız,
Dünyanın en çok putuna sahip olmak bile gözünü doyuramaz,
Kendisi dışında ne varsa hepsini kendine isteyecek kadar olur hasta!
Bir gün gelir ki elinde ne var, ne yok, hepsi gider, nereye gittiğini bile anlamaz,
Zalim olduğunu insan tüm değerlerini yitirdikten sonra anlar,
Ne kadar hesap yaparsa yapsın insan, nasipte ne varsa o kadar,
Zorlamanın ne anlamı kalır o zaman,
Zulüm eninde sonunda kendine döndükten sonra insan yasta!
En acısı hayatta insanların işine yaradığın zaman sevildiğini öğrendiğin andır,
Bu duraktan sonra gel de kendini sevildiğine inandır ve kandırabilirsen kandır.
Hayatta her insan için vazgeçmek her zaman erkendir,
Yorulduğun an vazgeçeceğine biraz beklersin,
Sabırla yoluna devam etmek için kendini dinlendir.
Hızlı ve hiç beklemeden gidenler değil,
Azimle yavaş ve sabırla ilerleyenler,
Amacına ulaşa bilendir.
Bugünü yaşadıysan,
Vazgeçme asla vazgeçmeyenlere zaman belki yarını da verir,
Yeter ki niyetin insani olsun, bu duygundan umarım eminsindir.
Atalarım derlerdi ya etin ne? Budun ne?
Hey zalim; putun kadarsın! …
Önder Karaçay~Mobbing Bank 